امروزه مدل پالتو شنلی دخترانه و زنانه یکی از گرم ترین و راحت ترین مدل های پالتو زنانه در زمستان است. که بیشتر در بین دختران جوان و خانم های بارادار به علت راحتی و گرمای زباد طرفدار پیدا کرده است. اکثر خاتم های شیک پوش حداقل یک پالتوی شنلی زیبا در کمد لباس خود دارند. این پالتوها به خاطر نداشتن آستین، انعطاف و آزادی عملی بیشتری برای افراد ایجاد می کند.
خرید پالتو زنانه ارزان مثل مدل پالتو شنلی دخترانه برای رسمی ترین مجالس و مراسم استفاده می شود. در این مقاله میخواهیم به پیدایش و تاریخچه ی این مدل پالتو جذاب بپردازیم:
تاریخچه و حقایق در مورد Cloak
شنل لباسی است که روی لباس پوشیده می شود. از پوشنده در برابر شرایط آب و هوایی محافظت می کند یا به عنوان لباس مد روز یا به عنوان بخشی از لباس پوشیده می شود. انسان ها از ابتدای تاریخ از شنل ها به شکل ساده تر یا پیچیده تر استفاده می کردند. با گذشت زمان، شنل‌ها از قطعات بزرگ‌تر چرمی در ماقبل تاریخ به لباس‌های پیچیده‌تر به دنبال مد و پیشرفت تکنولوژی تغییر کردند. در آن زمان استفاده از پالتوهای شنلی بدون ممانعت جنسیتی بود و مرد و زن هردو می‌توانستند از آن استفاده نمایند.
اولین شنل از جنس پتو یا روتختی به عنوان لباس استفاده می شد. خرقه های اولیه از تکه پارچه ای ساخته می شدند که در مرکز آن سوراخی برای سر ایجاد می شد و شبیه پانچو بود. اولین آمریکایی‌های شمالی اغلب روی قسمت بالایی بدن خود به جز شنل در هوای بد، پوششی نمی‌پوشیدند. رومیان باستان نیز اسکاتلندی ها و اعراب و در قرون وسطی از آنها استفاده می کردند. شنل های رومی سبک های مختلفی داشتند. از سبک های کوتاه شانه، طول باسن، طول زانو و طول مچ پا تشکیل شده بود. سبک شنل به طبقه و وضعیت رومی هایی که شنل پوشیده بودند بستگی داشت.
انواع مختلف شنل نام‌های متفاوتی داشتند. ساده ترین مدل شنل پانولا بود و هر دو جنس آن را می پوشیدند. شنل سربازان رومی و افسران رومی ساگوم نامیده می شد. این قطعه مستطیل شکل ساده ای از مواد سنگین به طول زانو بود که با یک گیره فلزی یا چرمی به نام “فیبولا” بسته می شد. سربازها لباس قرمز می پوشیدند در حالی که افسران لباس قرمز می پوشیدند. شنل ارغوانی که توسط سنجاق بزرگی بر روی یک شانه بسته می شد، به نام لاسرنا توسط ژنرال ها پوشیده می شد. رنگ بنفش از نظر بصری یک ژنرال را از سایر افسران متمایز می کرد.
سناتورهای رومی نیز بر روی توگای خود چاقو می پوشیدند. امپراتوران روم پالودامنتوم می پوشیدند که یک شنل گران قیمت به طول مچ پا بود که با قلاب یا سنجاق طلا یا جواهر بسته می شد. لیانا یک خرقه پشمی ضخیم و گرد بود که کشیشان رومی می پوشیدند. پالیویم سبکی از شنل های تزئین شده رنگارنگ بود که مخصوص افراد ثروتمند بود. همه این شنل ها از نظر طراحی ساده بودند و تا زمان رنسانس بود ادامه داشت . برخی از شنل ها کلاه دارند و برخی به گونه ای ساخته شده اند که جلوی آن بسته است که در این صورت سوراخ یا شکافی برای عبور دست ها دارند.
شنل سرپوش دار کاردینال یا قرمز مایل به قرمز در قرن هجدهم در بریتانیا بسیار محبوب بود. از پارچه پشم مایل به قرمز ساخته شده بود. اسکارلت فقط نامی برای شنل بود و در رنگ های دیگر نیز موجود بود. با گذشت زمان، مدل‌های شنل کوتاه‌تر شدند و در دهه 1890، مانتوهای بلند شنلی مد بودند. موادی که از آن خرقه ها ساخته می شد گسترده تر شد و برای خرقه از پارچه های پشمی، ساتن، ابریشم، پارچه ابریشمی چین دار، مخمل، توری و تافته استفاده می شد. در دهه 1900 کتها جایگزین مانتوها شدند اما نه کاملاً. در دهه 1950 آنها دوباره به لباس روزانه تبدیل شدند.
مواردی که ابرقهرمانان ساختگی هستند، عنصری از حقیقت واقعی در پشت چرایی پوشیدن این همه شنل وجود دارد: آنها برای ارائه لایه‌های محافظت از پوشاننده ایجاد شده‌اند. اما دقیقاً مانند سایر اقلام موجود در همه جا که رنج بدی می دانیم (لباس ساق، کلاه حصیری و غیره)، ردیابی زمان یا محل پیدایش شنل است – کاملاً اعتقاد بر این است که کلمه فرانسوی باستانی cloke از کلمه لاتین cloca که به آن می گویند. شنل ترجمه می شود. برای آشنایی با مدل پالتو فوتر زنانه این مطلب را از دست ندهید.
نمونه ثبت شده از شنل به تصویری در سال 1066 از یک سرباز یا چوپان برمی‌گرداند که شنل روی شانه‌اش کشیده شده بود. یکی دیگر در دهه 1300 زنی را با شنل وصل شده به یقه لباس به تصویر کشیده شده است. (واقعیت جالب: در قرون وسطی، شنل ها به عنوان «منتل» شناخته شدند.)
شنل‌های اولیه صرفاً تکه‌های پارچه‌ای گردی بودند که به یقه متصل می‌شدند، اما با گذشت زمان به سبک‌های پیچیده‌تری تبدیل شدند که نیاز به دوخت پیچیده تری داشتند. و در نهایت، شنل برای نشان دادن رتبه یا شغل مورد استفاده قرار می گرفت. برای مثال، راهبان مدل‌های سرپوش دار و کوتاه می‌پوشیدند، در حالی که برای خانواده سلطنتی با شنل‌های خزدار دوخته‌شده از مخمل، ابریشم یا ساتن که به پاهایشان می‌افتاد، به عنوان راهی برای محافظت در برابر عوامل، ارائه می‌شد. برای الیزابت اول، برای جلوگیری از خیس شدن پاهایش بود این شنل دوخته شد.
تا دوران ویکتوریا بود که شنل‌هایی که توسط زنان بیشتری از مردان می‌پوشیدند، جایگاه خود را در تاریخ مد تثبیت کردند.
